Rozdział 16

Walka smoków cz. II


            Nate był przerażony, widząc nierówną walkę Perły i wielkiego gada. Po raz kolejny w życiu bał się. Bał się, że utraci kolejną ważną osobę. Nie chciał powtórki, więc jak najszybciej musiał oddzielić smoki. Pogonił Wichurę, która zaskrzeczała w swój sposób i ruszyła naprzód. Perła walczyła dziko, atakując szponami i ostrymi jak brzytwa zębami. Niestety, tak mały smok nie miał szans z ogromnym smokiem, nieznanego gatunku. Gdy tylko Wichura dotarła, zaczęła ziać ogniem i wystrzeliwać kolce. Czerwony smok warknął i splunął kulą rozżarzonego kamienia. Śmiertnik ominął go i ponownie zaatakował.

W tym samym czasie, pozostali jeźdźcy dogonili Nate. Astrid zakryła rękami usta, gdy zauważyła Perłę. Dopiero po chwili dostrzegła swoją smoczycę.

- O bogowie….-szepnęła. Czkawka obrócił się do niej i ścisnął rękę blondynki. Sam był przestraszony i zagubiony. Nie miał pojęcia, co robić.- Czkawka, masz jakiś plan?

Chłopak westchnął. Jedyne, co przyszło mu to głowy, to atak. Sam miał pomysł aby to on i Szczerbatek zajęli się nieprzyjacielskim smokiem, ale we względu na siedząca z tyłu Astrid, nie mógł tego zrobić. Bał się, że blondynce może się coś stać przy uciekaniu, a po drugie Szczerbatek będzie leciał wolniej z dodatkowym obciążeniem.

-Czkawka?- Zapytała niepewnie As.

- Musimy atakować- nakazał. Pozostali jeźdźcy, którzy skupili się w bezpiecznej odległości, kiwnęli głowami.- Sączysmark i my zajmiemy się czerwonym smokiem, Śledzik i bliźniaki muszą odciągnąć tego drugiego i sprowadzić na ziemię.- głos Czkawki drżał. Spojrzał na tłum Wikingów, którzy zgromadzili  się na dole. Wśród nich dostrzegł Stoika. Chłopak przełknął ślinę. Dobrze wiedział, że ojciec nie jest zadowolony. Ale jako przyszły wódz i jako obrońca Berk musi dbać o jej dobro.

Na znak Czkawki wszyscy ruszyli. Najpierw Hakokieł rozpoczął atak ogniem a Szczerbatek plazmą. Oba smoki skutecznie zwróciły uwagę ogromnego gada i zaczęły uciekać nad ocean. Perła chciała ruszyć tuż za nim, ale zatrzymali ją jeźdźcy i Nate.

- Perła, stój!- Jego głos był silny i głośny. Strach sprawił, że w jego oczach pojawiły się łzy.- Nie goń go, proszę…-Smoczyca zaryczała głośno. Nie miała zamiaru ustępować, nawet jeżeli prosił ją najlepszy przyjaciel.

-Perła…-mówił dalej chłopak.- Błagam cię, nie rób tego…- Wichura zbliżyła się do smoczycy, tak aby Nate mógł jej dotknąć. Czarnowłosy spokojnie położył dłoń na jej pysku, a po chwili jego policzki były mokre od łez.- Nie zostawiaj mnie…- Perła zaskomlała niczym pies. Jej skrzydło było rozdarte, tak bardzo, że nie mogła już latać. Nate wskoczył  niepewnie na jej grzbiet. Przytulił czule swoją przyjaciółkę i chciał ruszyć na ziemię ale smok ruszył w pogoń za wrogiem. Śledzik zakrył usta. Wiedział, że gdy smoczyca znów zacznie atakować, zginie. Bliźniacy nie czekali i także  ruszyli.

Niebo było całkiem ciemne. Wietrzna pogoda utrudniała smokom latanie, a w powietrzu unosił się zapach siarki. Wokół słychać było tylko ryki, warknięcia i odgłosy walki. Wikingowie zgromadzeni na polanie ze strachem wstrzymywali oddechy. Nigdy nie widzieli czegoś takiego, od czasu pokonania Czerwonej Śmierci. Stoik był bardzo zmartwiony, Serce biło mu z zawrotną prędkością. Przed oczami stanął mu obraz nieprzytomnego Czkawki sprzed trzech lat, kiedy pokonał Czerwoną Śmierć. Jednak była pewna rzecz, która podtrzymywała wodza na duchu. Przy jego synu jest Nocna Furia. A kiedy będzie trzeba, odda za niego życie.

 - Sączysmark, teraz!- Krzyknął Czkawka. Hakokieł obrócił się i rozłożywszy swe skrzydła stanął przed czerwonym smokiem. Koszmar Ponocnik jako jedyny dorównywał smokowi rozmiarem. Czerwony smok zatrzymał się i rozwścieczony splunął ogniem. Sączysmark krzyknął i zrobił wraz z Hakokłem spiralę. Czkawka zawróciwszy, nakazał Szczebatkowi strzelać. Nocna Furia splunęła trzy razy plazmą, zadając rany. Smok spadł na ziemię z hukiem. Próbował wznieść się w powietrze, ale złamane skrzydło tylko sprawiało więcej bólu. Szczerbatek i Hakokieł wylądowali naprzeciw.

- Jest ogromny…-szepnął Czkawka. Nocna Furia strzeliła po raz kolejny w nieprzyjaciela. Smok warknął ale zaczął się cofać. PO chwili z nieba zaczął padać deszcz. Astrid podniosła wzrok ku górze i ujrzała Perłę, a za nią Wichurę.

- O, nie!- Na te słowa szatyn spojrzał w chmury. Nate na swym smoku wylądowali tuż przy czerwonym smoku. Perła wierzgała, chcąc rzucić Nate, lecz ten mocno trzymał się jej łusek.

- Perła, co ty wyprawiasz?!- Krzyknął czarnowłosy, kiedy smoczyca zwaliła go z grzbietu. Astrid zeszła ze Szczerbatka i pomogła Nate’owi wstać.

- Ona zginie!- Krzyknął do blondynki. Astrid miała łzy w oczach. W tym czasie smoczyca zaryczała głośno, a smoki obrońców Berk zaczęły się cofać.

Perła i czerwony smok przystąpiły do ataku. Teraz szanse były wyrównane. Oba gady miały zranione skrzydła i nie mogły latać. Smoczyca wgryzła się w szyję. Czerwony smok przygniótł ją do ziemi. Czkawka próbował ruszyć Szczerbatka, ale ten tylko skomlał.

- Nie mogą się wtrącać, Czkawka!- krzyknął Śledzik.- To zupełnie, jak trzy lata emu pomiędzy Szczerbatkiem a Szeptozgonem!- Szatyn otworzył szeroko usta. Nie znał ani Nate ani Perły, ale czuł że musi im pomóc. Z własnego doświadczenia wiedział, co może się stać. Nad walką smoków widniały słabo przytwierdzone kamienie…

- Trzeba je jakoś oddzielić!- Krzyknął przyszły wódz. Gdy Nate na niego spojrzał, Czkawka pokazał palcem na głazy.

- To zbyt ryzykowne!- Wrzeszczał chłopak, chcąc przekrzyczeć szumiący wiatr i deszcz.

- Mamy jedno wyjście, żeby uratować twojego smoka!- Warknął Czkawka.

Przerażony Nate pokręcił głową. Jeżeli się zgodzi, może zginąć i Perła, lecz jeśli nie, smok stawi poważne zagrożenie dla Berk. Teraz, smok skupił całą uwagę na smoczycy. Drugiej szansy nie będzie. Wszyscy patrzeli na niego, wyczekująco.  Nate padł na kolana, płacząc. Astrid stała tuż przy nim i położyła mu rękę na ramieniu. Po jej policzkach również leciały łzy. Blondyka bardzo polubiła Perłę. Nikt z obecnych jeźdźców nie odezwał się. Nate spojrzał na przyjaciółkę, całkiem załamany. Smoczyca broniła ich wszystkich zażarcie. Robiła dokładnie to, co Nate był w stanie zrobić dla niej.

- Zrób to- powiedział. Astrid przyklęknęła i przytuliła go. Szczerbatek zawarczał cicho, jakby nie chciał tego robić. Czkawka to rozumiał.  Jednak Nocna Furia rozumiała ryzyko, dlatego wystrzeliła ostatnie dwa strzały. Kamienie zaczęły się ruszać, a po chwili zaczęły spadać prosto na czerwonego smoka.

- Perła, uważaj!- Krzyknął Nate, gwałtownie wstając. Smoczyca odskoczyła. Patrzyła zdziwiona na skały, które przygniotły jej wroga. Jej przyjaciel podbiegł do niej i mocno przytulił. Smoczyca zamruczała, jednak po chwili osunęła się.

- Perła…?- szepnął załamany chłopak. Do niego podeszli pozostali, oprócz Czkawki, który sprawdzał, czy wróg na pewno zginął.

- Jest wykończona, straciła dużo krwi- powiedział Śledzik.- Wyleczymy ją.

Nate uśmiechnął się, oddychając z ulgą. Przytulony do smoczycy, szepnął:

- Nigdy więcej mi tego nie rób…

------------------------------------------------------

Rozdział krótki, wiem, ale pisany na szybko. Przepraszam, że byle jaki i sorki za błędy. Ostatnio to pisanie nie idzie, bo w głowie mam pomysł na drugi blog. Niedługo kończę ten, ale spokojnie zaczynam nowy, także związany z JWS :) Dedykt dla Chitooge i  SuperHero *.*